Ποιός ήταν ο Δάσκαλος του μεγάλου μυστικιστή Σούφι Χασσάν ;

Όταν ένας μεγάλος μυστικιστής Σούφι, ο Χασάν, πέθαινε, κάποιος τον ρώτησε : «Χασσάν, ποιός ήταν ο Δάσκαλός σου;»

Ο Χασσάν απάντησε : «Τώρα είναι πολύ αργά για να ρωτάς . Ο χρόνος είναι λίγος, πεθαίνω. »
Αλλά ο ερευνητής επέμεινε : « Μπορείς απλά να πεις το όνομά του. Είσαι  ακόμα ζωντανός, ακόμα αναπνέεις και μιλάς, μπορείς απλά να μου πεις το όνομα ».

Είπε, «Θα είναι δύσκολο, γιατί είχα χιλιάδες Δασκάλους. Για να αναφέρω και μόνο τα ονόματά τους θα χρειαστούν μήνες και χρόνια. Είναι πολύ αργά. Αλλά μπορώ να σου αναφέρω τους τρεις πρώτους Δάσκαλους μου.  

 
 Ο ένας ήταν κλέφτης!
********************

Κάποτε είχα χαθεί  στην έρημο, και όταν έφτασα στο χωριό ήταν πολύ αργά. Είχε ήδη νυχτώσει για τα καλά, τα καταστήματα ήταν κλειστά, το ίδιο και τα πανδοχεία. Δεν υπήρχε ψυχή στους δρόμους. Έψαξα για κάποιον να ρωτήσω. Βρήκα έναν άνθρωπο που προσπαθούσε να κάνει μια τρύπα στον τοίχο ενός σπιτιού. Τον ρώτησα εάν θα μπορούσε να με φιλοξενήσει. Με κοίταξε με έκπληξη :«εγώ είμαι ένας κλέφτης, και εσύ μου μοιάζεις  με μύστη Σούφι…  Αυτή τη στιγμή, θα είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί οποιοδήποτε μέρος για να μείνεις, αλλά μπορείς να έρθεις στο σπίτι μου. Μπορείς  να μείνεις μαζί μου - αν μπορείς να μείνεις με ένα κλέφτη ".
Ο Χασσάν συνέχισε : , «Δίστασα λίγο. Τότε σκέφτηκα. Αν ο κλέφτης δεν φοβάται ένα Σούφι, τότε γιατί θα πρέπει ο Σούφι να φοβάται έναν κλέφτη; Στην πραγματικότητα, αυτός θα πρέπει να φοβάται εμένα. Έτσι είπα, «Ναι, θα έρθω.» Και πήγα, και έμεινα με τον κλέφτη. Και ο άνθρωπος ήταν τόσο αγαπητός, τόσο όμορφος που  έμεινα για ένα μήνα! Και κάθε βράδυ μου έλεγε:  "Τώρα εγώ πηγαίνω στη δουλειά μου. Εσύ ξεκουράσου, προσευχήσου, κάνε ότι θέλεις.
Και όταν επέστρεφε τον ρωτούσα «Βρήκες τίποτα»; Κι αυτός έλεγε  :  «Όχι απόψε. Αλλά αύριο θα προσπαθήσω ξανά. »
Και δεν απελπιζόταν ποτέ !

 «Για ένα μήνα συνεχώς επέστρεψε με άδεια χέρια, αλλά ήταν πάντα χαρούμενος. Και έλεγε , «Θα προσπαθήσω αύριο. Θεού θέλοντος, αύριο πρόκειται να συμβεί. Και εσύ μπορείς επίσης να προσευχηθείς για μένα. Τουλάχιστον μπορείς  να πεις στον Θεό, «Βοήθησε αυτόν τον φτωχό άνθρωπο."

Και ο Χασσάν συνέχισε : «Όταν ήμουν διαλογισμό για ατέλειωτα  χρόνια και  τίποτα δεν συνέβαινε, πολλές φορές έπεφτα  σε απελπισία, σε κρίση  και σκεφτόμουν να παρατήσω όλη αυτή την ανόητη προσπάθεια. Έλεγα μέσα μου ότι δεν υπάρχει Θεός, και ότι όλη αυτή η προσευχή είναι απλά μια τρέλα, ότι όλη αυτή η περισυλλογή είναι ψευδής.  Ξαφνικά όμως θυμόμουν τον κλέφτη που έλεγε κάθε βράδυ, «Θεού θέλοντος, αύριο πρόκειται να συμβεί».

  «Κι έτσι  προσπαθούσα ακόμα μια μέρα.. Αν ο κλέφτης είχε τόση ελπίδα και εμπιστοσύνη, θα έπρεπε  να προσπαθήσω  τουλάχιστον μία ημέρα περισσότερο. Και αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές αυτό συνέβη, αλλά η ανάμνηση του  με βοήθησε να επιμείνω ακόμα μία ημέρα. Και μια μέρα, αυτό συνέβη, αυτό συνέβη! Έσκυψα κάτω. Ήμουν χιλιάδες μίλια μακριά από τον κλέφτη και το σπίτι του, αλλά εγώ προσκύνησα  προς το μέρος του. Ήταν ο πρώτος μου Δάσκαλος.

Και ο δεύτερος Δάσκαλός μου  ήταν ένας σκύλος!
******************************************

Ήμουν διψασμένος και πήγαινα προς το ποτάμι, και τότε ήρθε ένας σκύλος. Ήταν, επίσης, διψασμένος. Κοίταξε μέσα στο ποτάμι, είδε ένα άλλο σκυλί εκεί - τη δική του εικόνα - και φοβήθηκε. Γάβγιζε και το άλλο σκυλί γάβγιζε, επίσης. Απομακρυνόταν για λίγο αλλά η δίψα του ήταν τόσο μεγάλη που επέστρεφε... Ξαναπλησίαζε το νερό και πάλι έβλεπε το σκύλο εκεί .  Και αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές μέχρι που η δίψα του ήταν τόση που ξαφνικά πήδηξε στο νερό, και η εικόνα εξαφανίστηκε. Ήπιε το νερό, κολύμπησε στο νερό - αυτό ήταν ένα καυτό καλοκαίρι. Κι εγώ παρατηρούσε όλη τη σκηνή. έβλεπα. Κατάλαβα ότι αυτό το μήνυμα μου είχε σταλεί από τον Θεό. Κάποιος πρέπει να πηδήξει,  παρά όλους τους φόβους του.
 « Όταν ήμουν στα πρόθυρα να πηδήξω στο άγνωστο, ο ίδιος φόβος ήταν εκεί. Πήγαινα ως την άκρη, δίσταζα, και γύριζα

πίσω. Και τότε θυμόμουν το σκυλί. Αν ο σκύλος μπόρεσε  να διαχειριστεί, γιατί δεν θα μπορούσα κι εγώ; Και τότε, μια μέρα πήδηξα μέσα στο άγνωστο. Εξαφανίστηκα και μόνο το άγνωστο παρέμεινε. Ο σκύλος ήταν ο δεύτερός μου Δάσκαλος».

«Και ο τρίτος Δάσκαλος ήταν ένα μικρό παιδί.
*****************************************

Κάποτε μπήκα σε μια πόλη και συνάντησα ένα μικρό παιδί που κρατούσε ένα αναμμένο κερί. Προστάτευε τη φλόγα με το χέρι του και πήγαινε να το αφήσει στο κοντινό τζαμί. Για να αστειευτώ ρώτησα το αγόρι, "Εσύ το άναψες το το κερί;" Είπε, «Ναι, κύριε." Και ρώτησα, χαριτολογώντας:  «Μπορείς να μου πείς  από πού ήρθε το φως;
Πριν το κερί ήταν σβηστό, μετά κάποια στιγμή το κερί άναψε, μπορείς  να μου δείξει την πηγή από την οποία προήλθε το φως;  Και αφού εσύ το άναψες , θα πρέπει να είδες από πού  ήρθε το φως .
- "Και το αγόρι γέλασε , έσβησε το κερί, και είπε:« Τώρα που είδες το φως να φεύγει, μπορείς να μου πεις που έχει πάει;
 "Και τότε το εγώ μου γκρεμίστηκε, και όλη η  γνώση μου διαλύθηκε. Κι εκείνη τη στιγμή ένιωσα τη βλακεία μου! Από τότε έχω πετάξει όλη τη δοκησισοφία .».

 Osho: «μυστικό των μυστικών"

Μετάφραση : Γιάννης Αυγουστάτος

 Πηγή κειμένου :

 https://oshostories.wordpress.com/2012/05/11/hope-fear-and-knowledge/

Ο ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΤΟΝ ΟΣΣΟ

       Από την ατομική στη συλλογική εξέγερση

Αρμονική Ζωή, 28/5/14

Εισαγωγή

Ο Όσσο, όπως και κάθε αυθεντικός δάσκαλος  είναι ένα καλειδοσκόπιο, που σου επιτρέπει να θαυμάσεις πλούσιους και πολύμορφους σχηματισμούς νοημάτων. Είναι ένας  καθρέφτης μέσα στον οποίο ο καθένας βλέπει το δικό του είδωλο  και συγκρατεί εκείνα τα μηνύματα που του ταιριάζουν καλύτερα…
Προς αποφυγήν  παρεξηγήσεων δηλώνω εκ προοιμίου ότι οι σκέψεις που θα μοιραστώ μαζί σας απόψε, έχουν τη δική μου σφραγίδα και τα λόγια του Όσσο φιλτράρονται αναγκαστικά μέσα από την προσωπική μου κατανόηση και επιλογή. Δεν προβάλλουν συνεπώς την αξίωση ότι αποτελούν την μοναδική και τελειότερη προσέγγιση της διδασκαλίας του Όσσο.
Πριν από αρκετά χρόνια, όταν πρωτοέκανα ομιλίες για τον Όσσο, είχα προτείνει σε κάποιους φίλους σαννυάσιν, (συνειδητά επέλεξα να μην είμαι τυπικά σαννυάσιν, αλλά ο Όσσο σε κάποια ομιλία του διευρύνει τον όρο : «Λες ότι δεν είσαι σαννυάσιν. Κάνεις λάθος: είσαι !«Υπάρχουν σαννυάσιν που δεν είναι σαννυάσιν· υπάρχουν μη-σαννυάσιν που είναι σαννυάσιν. Το σάννυας δεν είναι κάτι εξωτερικό, είναι κάτι το εσωτερικό. Ένας σαννυάσιν δεν είναι ανάγκη να είναι επίσημα σαννυάσιν. Οποιοσδήποτε αναζητητής, οποιοσδήποτε είναι στην αναζήτηση της αλήθειας, είναι σαννυάσιν.»)  να κάνουμε μαζί την παρουσίαση. Η απάντησή τους ήταν αρνητική, γιατί δήθεν ο Όσσο δεν μπορεί να παρουσιαστεί και να αναλυθεί, χωρίς τον κίνδυνο να παρερμηνευτεί. Έτσι ο μόνος τρόπος επαφής είναι τα ίδια τα βιβλία του και τα βίντεο από τις ομιλίες του. Παρόμοια δυσκολία συνάντησα και με άλλα άτομα που μελετούν τη διδασκαλία του Κρισναμούρτι. Σε μια ομάδα Φίλων του Κρισναμούρτι, που έχω δημιουργήσει στο   Facebook, δέχτηκα έντονες επιθέσεις επειδή τόλμησα να εκφράσω προσωπικές σκέψεις και προβληματισμούς, που θεωρήθηκαν αιρετικοί!  Τραγική ειρωνεία ! Ο άνθρωπος που όλη του τη ζωή πολέμησε τις αυθεντίες αντιμετωπίζεται ο ίδιος ως αυθεντία και τα λόγια του γίνονται απλησίαστα είδωλα…. Η γνώμη μου είναι ότι ο κάθε αναζητητής πρέπει να αναμετρηθεί σε πρώτο πρόσωπο με τα μεγάλα μυστήρια της ύπαρξης. Να περπατήσει στην Ατραπό με τα δικά του πόδια..
 Οι διδασκαλίες, οι επιγνώσεις και η κατανόηση των μεγάλων δασκάλων είναι οδοδείκτες, ένα απλό βοήθημα στο τιτάνιο έργο του και όχι ασφαλώς ιερά λείψανα, πατερίτσες και λατρευτικά ξόανα. Η ανταλλαγή επιγνώσεων , καρπός αγώνα και αλχημικής ζύμωσης είναι πολυτιμότερη από την αποστήθιση φράσεων και τη θεατρική  μίμηση συμπεριφοράς….. Δεν μπορείς να δεις την αλήθεια μέσα από τα μάτια του άλλου, ακόμα και ενός δασκάλου. Ο ίδιος ο Όσσο επαναλάμβανε να εστιαζόμαστε στη «Σελήνη» και όχι στο εκάστοτε δάχτυλο που τη δείχνει… Η Εσωτερική Αναζήτηση είναι μόνο για αυθεντικούς και πρωτότυπους ανθρώπους. Τα αντίγραφα δεν έχουν καμία τύχη. Για το λόγο αυτό η πορεία είναι πάντα μοναχική και εγκυμονεί κινδύνους και απρόβλεπτες ανατροπές. Ο θησαυρός κρύβεται πάντα κάτω από τον εγωικό δράκο που πρέπει να νικηθεί.  Δεν υπάρχει λεωφόρος και λεωφορεία  για τον Παράδεισο !

Μετά από αυτές τις απαραίτητες εξηγήσεις μπορούμε να προχωρήσουμε στο θέμα μας. Θα στοχαστούμε λοιπόν πάνω στη διδασκαλία του Όσσο για τον εξεγερμένο άνθρωπο.
Βέβαια αν ήταν παρών ο  Όσσο θα πρόβαλε αμέσως ένσταση για τη λέξη «διδασκαλία» ! Σε σχετική ερώτηση για το ποιά είναι η διδασκαλία του έδωσε την ακόλουθη απάντηση , πιάνοντας, ως συνήθως,  τον ταύρο από τα κέρατα:
«Δεν έχω καμία διδασκαλία. Δεν είμαι δάσκαλος. Δεν έχω καμία φιλοσοφία της ζωής, ούτε κάποιους  κανόνες ή προγράμματα για ακολουθήσει κάποιος. Έχω μια πολύ συγκεκριμένη προσέγγιση στη ζωή, που μοιράζομαι  με τους φίλους μου. Και η προσέγγισή μου αρχίζει με ένα αποπρογραμματισμό. Σε ό, τι με αφορά αυτή είναι η λέξη κλειδί. Να μυηθείτε στη φιλία μου σημαίνει να μυηθείτε σε μια διαδικασία απο-προγραμματισμού.» Intervista di Enzo Biagi a Osho, (12/01/1986)
Η δήλωση αυτή είναι κατ’ ουσίαν ορθή, παρότι ο Όσσο υπήρξε και καθηγητής της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο, αλλά δεν πρέπει να εκλαμβάνεται απόλυτα !  Μπορεί να μη μας άφησε μια οργανωμένη διδασκαλία αλλά το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του δίδασκε τον τρόπο να αφυπνιστεί (αποπρογραμματιστεί) ο σύγχρονος άνθρωπος. Για το σκοπό αυτό επινόησε και πολλούς πρωτότυπους διαλογισμούς και συνιστούσε την παρακολούθηση ειδικών ψυχοθεραπευτικών και εκπαιδευτικών Ομάδων, που είχε δημιουργήσει . Σε τελική ανάλυση σωστός πνευματικός δάσκαλος είναι αυτός που δεν σε γεμίζει με δανεικές γνώσεις ,αλλά σε φέρνει σε επαφή με τον Εσωτερικό σου Δάσκαλο. Με την έννοια αυτή ο Όσσο υπήρξε από τους μεγαλύτερους σύγχρονους δασκάλους. Ασφαλώς ο πιο μορφωμένος με την κλασική έννοια!
Για να δούμε τώρα τι λέει για την εξέγερση και τον εξεγερμένο άνθρωπο :

" Δεν διδάσκω επανάσταση (Revolution). Είμαι εντελώς κατά της επανάστασης. Σου λέω ότι η λέξη μου για το μέλλον, καθώς και για εκείνους που είναι αρκετά ευφυείς τώρα στο παρόν, είναι η εξέγερση, (Rebellion) . Ποια είναι η διαφορά;

Η εξέγερση αποτελεί ατομική πράξη  δεν έχει καμιά σχέση με το πλήθος. Η εξέγερση δεν έχει καμιά σχέση με την πολιτική, την εξουσία, τη βία. Η εξέγερση έχει σχέση με την αλλαγή της συνειδητότητάς σου, με τη σιωπή σου, με την ύπαρξή σου. Πρόκειται για μια πνευματική μεταμόρφωση. 

“Και κάθε άτομο που περνά μέσα από την εξέγερση δεν πολεμάει με κάποιον άλλον, πολεμάει μόνο με το δικό του σκοτάδι. Δεν χρειάζονται σπαθιά, δεν χρειάζονται βόμβες. Αυτό που χρειάζεται είναι περισσότερη εγρήγορση, περισσότερη διαλογιστικότητα, περισσότερη αγάπη,  περισσότερη ευγνωμοσύνη. Περιβαλλόμενος με όλες αυτές τις ιδιότητες, γεννιέσαι εκ νέου.” 

Osho, Satyam Shivam Sundaram: Truth Godliness Beauty, Ομιλία #26

" Ο επαναστάτης είναι πολιτικός. Ο εξεγερμένος είναι πνευματικός. Ο  επαναστάτης θέλει μιαν άλλη δομή, της δικής του αρεσκείας, της δικής του ουτοπίας, αλλά παρ’όλα αυτά μια δομή. Θέλει να βρίσκεται στην εξουσία. Βλέπε τη Γαλλική επανάσταση, την Οκτωβριανή επανάσταση, κλπ. Θέλει να είναι ο καταπιεστής και όχι ο καταπιεζόμενος. Θέλει να είναι ο εκμεταλλευτής και όχι ο εκμεταλλευόμενος. (Φυσικά υπάρχουν και οι ιδεαλιστές επαναστάτες που όμως τίθενται στο περιθώριο αν όχι εξοντώνονται  από τους γραφειοκράτες μετά την επανάσταση). Θέλει να κυβερνά , να μην τον κυβερνούν. Εξεγερμένος είναι εκείνος που ούτε θέλει να κυβερνηθεί, ούτε να κυβερνάει. Ο εξεγερμένος είναι αναρχικός. Είναι εκείνος που έχει εμπιστοσύνη στη φύση, όχι στις ανθρώπινες δομές, που εμπιστεύεται πως  αν αφεθεί η φύση στην ησυχία της , όλα θα είναι όμορφα. Ένα τόσο αχανές σύμπαν συνεχίζει να υφίσταται χωρίς καμιά κυβέρνηση. Γιατί θα πρέπει να χρειάζεται κυβέρνηση ο άνθρωπος;  Εξεγερμένος είναι εκείνος που δεν θέλει να υπάρχει εξουσία στον κόσμο".
Πολύ ποιητικός , πολύ Εσωτερικός, αλλά όχι εξωτερικός  ο λόγος του! Άλλωστε και ο ίδιος δήλωνε ότι θα ήθελε να τον θυμούνται ως ποιητή και όχι ως φιλόσοφο, με την κλασική έννοια...Ο Όσσο είναι ένας πνευματικός ποιητής. Μιλάει στον Εσωτερικό Άνθρωπο τον οποίο καλεί να ξυπνήσει από το λήθαργο της άγνοιας και της ασυνειδησίας. Είναι λάθος να μεταφέρονται αυτούσιες οι παραινέσεις του στον έξω κόσμο. Ναι, είναι αλήθεια , πολύ συχνά βάλλει κατά του πολιτικού και θρησκευτικού κατεστημένου, που αποκαλεί «μαφία του πνεύματος», αλλά αυτό το κάνει στην προσπάθειά του  να αποπρογραμματίσει τα άτομα από χρόνια σκλαβιά και όχι για να προτείνει ένα εναλλακτικό μοντέλο διοίκησης και κοινωνικής οργάνωσης.
Το ζήτημα δεν είναι να καταφύγουμε σε κάποια Ουτοπία, αλλά να χτίσουμε εδώ και τώρα μια εφικτή ολιστική Ευτοπία , που να εναρμονίζει την υλική και την πνευματική διάσταση της ζωής. Η πραγματική αναρχία προϋποθέτει την υψίστη μορφή αυτοσυνείδησης και αυτοελέγχου από τα μέλη μιας κοινωνίας. Είναι η ιδανική κοινωνία από την οποία απέχουμε πολύ. Για να περάσουμε από τη σημερινή απολυταρχική εξουσία της Δύσης, με το κοινοβουλευτικό προσωπείο , στην απόλυτη αναρχία θα πρέπει να διασχίσουμε την ενδιάμεση απόσταση, κατακτώντας συνεχώς μεγαλύτερη ελευθερία και δικαιώματα για τους πολλούς. Στις μέρες μας αντίθετα ,παρατηρούμε μια οπισθοχώρηση των κατακτημένων με αγώνα δικαιωμάτων σε όλα τα επίπεδα και μια συρρίκνωση της ελευθερίας..
Ο Όσσο δηλώνει «αναρχικός», αλλά για ποια αναρχία μας μιλάει; Ασφαλώς όχι για αυτή που αρνείται κάθε μορφή πειθαρχίας και υπευθυνότητας ! Ο ίδιος μας λέει :
« Ελευθερία δεν σημαίνει ασυδοσία και δεν σημαίνει απουσία δομής. Σημαίνει απλώς ευελιξία, ότι μπορεί να κινείται κανείς εύκολα από τη μια δομή στην άλλη – από τη μη-δομή σε δομή, από τη δομή στη μη-δομή. Αν η ελευθερία σου φοβάται να μπει σε δομή, τότε δεν πρόκειται καθόλου για ελευθερία.
“Προσπάθησε να το καταλάβεις και θα εξαφανιστεί τότε ο διχασμός. Δεν υπάρχει μέσα στην ύπαρξή σου, αλλά μόνο μέσα στο νου σου, είναι απλώς μια ιδέα. Άφησε την ιδέα κι απόλαυσε την ελευθερία και μερικές φορές την πειθαρχία.
“Η πειθαρχία έχει τη δική της ομορφιά, δεν είναι συνεχώς σκλαβιά. Και η ελευθερία έχει τους κινδύνους της και δεν είναι συνέχεια όμορφη. Ο πραγματικός άνθρωπος είναι πάντα ικανός για ατέλειωτη πειθαρχία και ατέλειωτη ελευθερία – δεν είναι σκλάβος ή εθισμένος σε τίποτε.”
Ο Όσσο δεν είναι πολιτικός και δεν μας παρουσιάζει μια κοινωνική Ουτοπία. Είναι πνευματικός Δάσκαλος και όλη του η προσπάθεια επικεντρώνεται στην ατομική ελευθερία. Το τι θα κάνουν στη συνέχεια οι απελευθερωμένοι ή «οι απελευθερώμενοι» άνθρωποι δεν το εξετάζει και δεν τον αφορά. Αυτή ακριβώς ήταν και η απάντησή του σε μια μου ερώτηση που του έστειλα με γράμμα : " I am not socialistic at all ! "
Στο σημείο αυτό αρχίζουν οι ερμηνείες και οι παρερμηνείες του Όσσο. Μερικοί θεωρούν ότι με τη στάση του αυτή επικροτούσε το «Λάθε βιώσας», τη μη συμμετοχή στα κοινά, τον ατομικισμό  και την περιθωριοποίηση. Η αλήθεια είναι ότι άφησε τo θέμα ανοιχτό. Δεν προέτρεψε, αλλά ούτε και απέτρεψε την κοινωνική δράση.  
Είναι σημαντικό να ερευνήσουμε αν η εξέγερση ως αφύπνιση  αρχίζει και τελειώνει με το μεμονωμένο άτομο.
Από τη στιγμή που ζούμε σε κοινωνικά σύνολα που στηρίζονται σε κανόνες θα πρέπει να επιδιώκουμε το βέλτιστο μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια. Ο Περικλής έλεγε στους συμπολίτες του :
«Ένας πολίτης που ευημερεί ατομικά, σαν καταστραφεί η πατρίδα του, δε χάνει λιγότερο ο ίδιος, αν όμως κακοτυχήσει σε πολιτεία που ευτυχεί, είναι πολύ πιθανό να σωθεί και αυτός».
Ο Πλάτων παρομοίως δεν περιορίστηκε στην έρευνα της ατομικής τελείωσης αλλά προσπάθησε να εφαρμόσει τις ρηξικέλευθες αρχές του σε μια υπαρκτή πνευματική Πολιτεία .
Οι εξεγερμένοι άνθρωποι αν θέλουν να μην αποτελούν μια μικρή περιθωριακή μειονότητα σε μια μηχανική πραγματικότητα ,πρέπει να ξυπνήσουν και άλλους  από τη συλλογική ύπνωση του Μάτριξ.
Ναι, δεν θα γίνουν ποτέ επαναστάτες με την αρνητική έννοια που εξήγησε ο Όσσο, αλλά μπορούν να αποτελέσουν την εμπροσθοφυλακή  μιας συλλογικής πνευματικής εξέγερσης. Για το σκοπό αυτό απαιτείται  μια συγχρονισμένη και στοχευμένη κοινωνική δράση.  Έτσι μια μορφή εξέγερσης, σε κοινωνικό επίπεδο θα μπορούσε να αποσκοπεί όχι στην εξουσία αλλά στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην προστασία της φύσης και της οικολογικής ισορροπίας,  στη στήριξη των αδυνάτων.
Σε πολιτικό επίπεδο μια εξέγερση θα μπορούσε να διεκδικήσει τη δίκαιη κατανομή της εξουσίας, π.χ. μέσω της εγκαθίδρυσης ενός  αμεσοδημοκρατικού  πολίτευματος, και όχι με τη συγκέντρωση της εξουσίας σε μια ομάδα νέων δυναστών. Το πρόβλημα βρίσκεται στην ανθρώπινη αδυναμία : κάποιοι θέλουν δυστυχώς να είναι πιο ίσοι από τους ίσους. ( Βλ. Φάρμα των Ζώων , του  Όργουελ). Αυτή η κινητοποίηση  προϋποθέτει μια πνευματική ποιότητα των ηγετών και των μελών ενός πεφωτισμένου κινήματος , γεγονός όχι εύκολο να παραχθεί,  αλλά όχι και αδύνατο. Αν οι πνευματικοί άνθρωποι απαξιούν  να αναμειχθούν με τα κοινά τότε αφήνουν ανοιχτό πεδίο για τους σφετεριστές της εξουσίας που φροντίζουν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον και όσων τους στηρίζουν. Ο πνευματικός άνθρωπος που έχει υπερβεί τις υλικές επιθυμίες μπορεί να αποτελέσει το δίκαιο και φωτεινό παράδειγμα για όσους ακόμα βουλιάζουν στα θολά νερά των παθών τους. 
Πάνω σ’ αυτό το θέμα έχω μια διάσταση με την γενική άποψη που επικρατεί για τη στάση του  Όσσο αλλά και πολλών άλλων  πνευματικών δασκάλων.  Αυτή η διαφοροποίηση πιστεύω ότι δεν είναι αγεφύρωτη αλλά μάλλον φαινομενική. Ο Όσσο ήταν πάντα υπέρ της ολοκλήρωσης και της ενότητας και δεν υποστήριξε ποτέ μια αναχωρητική στάση ζωής !
Το όνειρό του ήταν η ολοκληρωμένη σύνθεση του ανθρώπου σε όλα τα επίπεδα. Ο Ζορμπάς ο Βούδας είναι τρανή απόδειξη  της πρότασής του.

"Ο Ζορμπάς ο Βούδας είναι ο νέος άνθρωπος ,ο εξεγερμένος.

Η εξέγερσή του συνίσταται στην καταστροφή της σχιζοφρένειας του ανθρώπου, στην κατάρριψη της χωριστικότητας ,της αντιπαλότητας μεταξύ υλισμού και ιδεαλισμού.

Είναι ένα μανιφέστο ότι το σώμα και η ψυχή είναι ΕΝΑ ,ότι  η ύπαρξη είναι γεμάτη πνευματικότητα, Ότι ακόμη και τα βουνά είναι ζωντανά, ότι ακόμη και τα δέντρα είναι ευαίσθητα ,ότι ολόκληρη η Ύπαρξη είναι μια ΕΝΕΡΓΕΙΑ ,που εκδηλώνεται με δύο μορφές διαφορετικής πυκνότητας και συχνότητας κραδασμού.

Η σύγχρονη Φυσική επιστήμη το επιβεβαιώνει : “η ύπαρξη είναι  ενέργεια”. Μπορούμε να επιτρέψουμε στον άνθρωπο να ζει  και στους δύο κόσμους ταυτόχρονα. Δεν χρειάζεται να απαρνηθεί αυτό τον  κόσμο για να κερδίσει τον άλλο κόσμο, ούτε πρέπει να αρνηθεί τον άλλο κόσμο για να απολαύσει  αυτόν  τον κόσμο. Ο Χριστός εννοεί την ταύτιση με τον υλικό κόσμο, που οδηγεί στην εσωτερική τύφλωση και εδώ η “άρνηση “ είναι αποταύτιση και όχι φυσική απομάκρυνση !

Όλα τα λουλούδια της γης και όλα τα αστέρια του ουρανού του ανήκουν. Ολόκληρη η ύπαρξη, ορατή και αόρατη είναι σπίτι του. Ο, τι περιέχει αυτός ο κόσμος είναι για μας, για να τα χρησιμοποιήσουμε χωρίς ενοχές , χωρίς συγκρούσεις , χωρίς επιλογές. . " 
Πως θα μπορούσε λοιπόν να αρνηθεί την πολιτική διάσταση του ανθρώπου; Είναι γνωστό ότι στην νεότητά του είχε γοητευτεί από τις σοσιαλιστικές ιδέες.  Την περίοδο που εγκατέλειπε την Πούνα για το Όρεγκον του είχα στείλει μια επιστολή που τον ρωτούσα τι γίνεται με τον έξω της κοινότητας κόσμο και με την ανθρωπότητα γενικότερα.
Η απάντηση μου ήρθε από την τότε γραμματέα του την Sheela, και ουσιαστικά έλεγε πάνω –κάτω , ότι εγώ δεν είμαι σοσιαλιστής αλλά επικεντρώνομαι στην αφύπνιση του ατόμου. Αν αφυπνιστούν πολλά άτομα , τότε θα αλλάξει και η κοινωνία. Το ίδιο έκανε και ο Σωκράτης στην αρχαία Αθήνα. Προσπαθούσε να διαπλάσει ενάρετους (καλούς και αγαθούς)  ανθρώπους που θα υπηρετούσαν με τον καλύτερο τρόπο την πόλη τους. Ο Πλάτων όμως δεν περιορίστηκε στην ακαδημαϊκή εκπαίδευση των νέων αλλά προσπάθησε, δυστυχώς ανεπιτυχώς, να υλοποιήσει την Πολιτεία των Φιλοσόφων, που θα λειτουργούσε με γνώμονα τις πνευματικές αρχές.
Η δουλειά του Όσσο, ασφαλώς , επικεντρώθηκε στην αφύπνιση των συνειδήσεων. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά από τη στιγμή που το πνευματικό του μήνυμα θα χανόταν αν είχε προσπαθήσει να το εντάξει μέσα σε οργανωμένες  πολιτικές δομές και προτάσεις.  Το ίδιο και ακόμα πιο αυστηρά, έκανε και ο Κρισναμούρτι , καθώς και η πλειονότητα των πνευματικών δασκάλων.  Δεν έδωσε ειδικές οδηγίες για την κοινωνική και πολιτική στάση των ανθρώπων. Εξαίρεση αποτελεί ο Σίλο, ένας σύγχρονος Αργεντινός αφυπνισμένος δάσκαλος , οποίος ενθάρρυνε την δημιουργία πολιτικών και κοινωνικών ανθρωπιστικών κινημάτων. Η στάση αυτή του Όσσο  δεν σημαίνει ότι ήταν και "ενάντιος"  στην ακτιβιστική δράση ή την ενασχόληση με τα κοινά!  Στο Όρεγκον, υπό την καθοδήγησή του προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια πόλη πρότυπο, που είχε κακή κατάληξη, για τους γνωστούς λόγους.
Ανάμεσα στα ανθρώπινα δικαιώματα για τον Νέο Άνθρωπο που πρότεινε, το ένατο συγκεκριμένα, αναφέρει την αναγκαιότητα μιας παγκόσμιας κυβέρνησης. Λέει : «Είμαι απολύτως εναντίον των κυβερνήσεων. Είμαι υπέρ μιας κυβέρνησης για ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό συνεπάγεται ότι κανένας πόλεμος δεν θα μπορεί να υπάρξει. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα υπάρχει ανάγκη για εκατομμύρια στρατιωτών. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να χρησιμοποιηθούν πιο παραγωγικά, μπορούν να είναι χρήσιμοι κι αν τα χρήματα για τις στρατιωτικές δαπάνες δοθούν στην ανθρωπότητα, η φτώχεια θα εξαφανιστεί».  Φυσικά εδώ δεν οραματίζεται μια παγκόσμια δικτατορία λίγων καταπιεστών αλλά περισσότερο μια δημοκρατική κοινωνία , όπου βασιλεύει η δικαιοσύνη, η αλληλεγγύη και η πνευματικότητα. Αυτή η ιδανική κοινωνία δεν θα κατέλθει ξαφνικά από τους ουρανούς πάνω σε ένα άσπρο σύννεφο, εκτός κι αν περιμένουμε τη Δευτέρα Παρουσία, αλλά θα χτιστεί από νοήμονες και συνειδητούς ανθρώπους μέσα από σταδιακές κατακτήσεις. Μόνο έτσι θα μπορέσει να επικρατήσει και η «αξιοκρατία» , το δέκατο Βασικό Ανθρώπινο Δικαίωμα, που ευαγγελίζεται και την οποία θέτει πάνω από την κοινή έννοια της δημοκρατίας, που σημαίνει την εξουσία των πολλών. Αυτή η αξιοκρατία όμως δεν θα έχει την παραμικρή ομοιότητα με την αυταρχική αριστοκρατία του κεφαλαίου, αλλά θα υπηρετεί πραγματικά τις ανάγκες του συνόλου με τον ευφυέστερο και πιο ενάρετο τρόπο.      Ο Όσσο δείχνει τον προορισμό αλλά δεν μας δείχνει και τον τρόπο. Αυτόν πρέπει να τον επινοήσουμε εμείς οι ίδιοι!

 Ναι, ο Όσσο πολέμησε την σοβαροφάνεια και τον αποστεωμένο ασκητισμό, είχε μεγάλο χιούμορ και πρόσθεσε  το γέλιο στην πνευματικότητα, αλλά παράλληλα υπογράμμισε την αναγκαιότητα της υπευθυνότητας  και του θάρρους. Ευτυχώς υπάρχουν και σανάζιν που δεν ακολούθησαν αποκλειστικά τον χίπικο   δρόμο του «γελάμε, τραγουδάμε και περνάμε καλά».. Στην Σικελία ο Swami Anand Sanatano (Mauro Rostagno) δημιούργησε ένα πρωτότυπο κέντρο αποτοξίνωσης και συγκρούστηκε με τη Μάφια , με τίμημα τη ζωή του. Ο πιο διάσημος ίσως ιταλός μαθητής του, ο Swami Deva Majid ή Andrea Valcarenghi έχει να επιδείξει πλούσια κοινωνική και πολιτική δράση. Είναι ο πρώτος αντιρρησίας συνείδησης ενάντια στη στρατιωτική θητεία και το πλήρωσε με φυλάκιση. Το1986, που υπήρξε «πρέσβης» του Όσσο στην Ιταλία, έκανε ένα σκληρό αγώνα με την ιταλική κυβέρνηση για την έκδοση αδείας εισόδου στον δάσκαλό του. Ο αγώνας του περιλάμβανε την συλλογή υπογραφών και την επίσημη συνεργασία του με το Ριζοσπαστικό κόμμα, του οποίου υπήρξε και υποψήφιος στις εκλογές. Μετά το θάνατο του Osho, ο Majid δημοσίευσε , το «Zen και η συντήρηση της πολιτικής» (παραφράζοντας το γνωστό μπεστ σέλερ «Το Ζεν και η συντήρηση της μοτοσυκλέτας» του Ρόμπερτ Πίρσινγκ), βιβλίο που έγραψε με την υπόδειξη του Όσσο για ένα πολιτικό μανιστέφο , εμπνευσμένο από το όραμά του. .
Το μυστικό είναι να είσαι στον κόσμο, να δρας, να λειτουργείς όπως το αλάτι και το φως του,  αλλά να μην είσαι του κόσμου, να μη ταυτίζεσαι με την εξωτερικότητα.

 
Το βασικό μας ερώτημα, λοιπόν, το οποίο θέλω να συζητήσουμε μαζί στη συνέχεια,  είναι το ακόλουθο :
Ποιά πρέπει να είναι η στάση του ανθρώπου που γνώρισε σε κάποιο βαθμό τον ίδιο του τον εαυτό, που κοίταξε μέσα στο βάθος της ύπαρξης και μεταμόρφωσε τη ζωή του;  Μετά τι ; Τι κάνει στη συνέχεια; 

1)  Απομονώνεται σε κάποιο ερημητήριο ή άσραμ μέχρι να φτάσει την τελική φώτιση;
2)  Αρκείται να προσεύχεται και να διαλογίζεται για την παγκόσμια ειρήνη;
3)  Ζει πουλώντας εναλλακτικές θεραπείες, πνευματικά βιβλία και διαλογισμούς ;
4) Περιμένει υπομονετικά τη Δευτέρα Παρουσία, τους εξωγήινους σωτήρες, τον Maytreya ;ή το αυτόματο πέρασμα στην πέμπτη έκτη κλπ διάσταση;
ή 5)  Ενεργοποιείται κοινωνικά επωμιζόμενος την ευθύνη που του αναλογεί; 
Μια φίλη έγραψε,  τελευταία σε μια ανάρτηση με πολλά like, στο Facebook :
« Οι πολιτικοί κάθε χώρας είναι το σύνολο πολλών πεποιθήσεων που συγκροτούν μία Συνείδηση ομαδικής αποδοχής, τίποτα παραπάνω τίποτα λιγότερο. Όταν η χώρα μας θα είναι είναι έτοιμη να δεχθεί την καινούργια Αλλαγή, αυτό θα επέλθει, όχι από τις εκλογές της " δημοκρατικής" θεατρικής παράστασης.
 Αυτή η σκέψη με τη συνεχή επανάληψη, έχει γίνει κοινός τόπος και αποτελεί πια ακλόνητη πεποίθηση που την μοιράζονται ανεξέταστα πολλοί :
«Αν αλλάξουμε εμείς μέσα μας θα αλλάξει  αυτομάτως και η εξωτερική πραγματικότητα.» Το πρόβλημα είναι ο υποθετικός σύνδεσμος «αν». Δεν περιέχει καμία βεβαιότητα ! Επίσης δεν είναι  καθόλου αυτονόητο τι σημαίνει «εσωτερική αλλαγή», πως κατακτάται και πως μετριέται η επίτευξή της;  Αρκεί να σκεφτείτε πόσες διαφορετικές θρησκείες και φιλοσοφίες εσωτερικής ανάπτυξης υπάρχουν παγκοσμίως, που συχνά βρίσκονται σε ανοιχτή διαμάχη αν όχι σε πραγματικό πόλεμο. Αυτή την περίφημη «εσωτερική αλλαγή» πρέπει να την κατακτήσουν όλα τα μέλη μιας κοινωνίας ή αρκεί το περίφημο «κρίσιμο πλήθος». Και πόσο είναι αυτό ; Τα μέλη του κρίσιμου πλήθους πρέπει να είναι ομοιογενή και συντονισμένα ή μπορούν να έχουν διαφορετικές αντιλήψεις και συμπεριφορές; Θα αποτελούν μέλη ενός παγκόσμιου κινήματος ή θα δρουν αυτόνομα;  Σ’ αυτή την περίπτωση ποιό θα είναι το κοινό τους στοιχείο που θα  βρίσκεται πάνω από όλες τις ανθρώπινες διακρίσεις εθνικότητας, φύλου, ράτσας, θρησκείας, τάξης κλπ;
Η αλλαγή θα γίνει ατομικά ή με ομαδική και συντονισμένη προσπάθεια; Πως θα εξουδετερωθούν τα οργανωμένα συμφέροντα που επενδύουν στο σκοταδισμό, την άγνοια και τον αποπροσανατολισμό των ανθρώπων; Αυτοί είναι μερικοί από τους πολλούς προβληματισμούς που πρέπει να βρουν συγκεκριμένες απαντήσεις αν δεν θέλουμε απλά να ζούμε σε Ουτοπικές  φαντασιώσεις. 
Για πολλούς πνευματικούς ονειρευτές, αυτά τα ερωτήματα είναι ψηλά γράμματα....
Η ίδια κυρία τελείωνε  το σημείωμά της με την ακράδαντη πεποίθηση ότι η αναμενόμενη αλλαγή είναι πολύ κοντά!
Την  ρώτησα από που αντλεί αυτή τη βεβαιότητα;
Μια άλλη κυρία που υποστήριζε με θέρμη την επερχόμενη αλλαγή μου απήντησε με απόλυτη βεβαιότητα : « Στις 17 Μαίου έγινε η ευθυγράμμιση του ήλιου μας με την Αλκυόνη. Αυτό σημαίνει περισσότερα φωτόνια στη Γη, άρα περισσότερο φως και αγάπη!!»...

Επανερχόμαστε όμως στο καίριο ερώτημα : Τι κάνει ο συνειδητός και υπεύθυνος ερευνητής του Εσωτερικού Διαστήματος;

-                     Αδιαφορεί για τα πράγματα γύρω του ή συμμετέχει ενεργά για να φωτίσει το περιβάλλον του με την όποια γνώση  απέκτησε από την πνευματική του έρευνα;

-                     Κι αν επιλέξει το τελευταίο, με ποιό μέσον δραστηριοποιείται; Με λόγια, με έργα ή και με τα δύο; Και πως δρα ; Μόνος;  Δημιουργεί κάποια Ομάδα Δράσης, ή  εντάσσεται σε κάποιον υπάρχοντα οργανισμό;
Ο Όσσο έλεγε ότι η πολιτική είναι για τις μετριότητες , όχι για τους έξυπνους και ευφυείς...Δεν είπε όμως τίποτα για τον πνευματικό ακτιβισμό! Και δεν είπε γιατί δεν είχε ακόμη εμφανιστεί !

« Αν είσαι έξυπνος , γιατί να μπεις στην πολιτική ;

Η πολιτική είναι για τους ηλίθιους , τις μετριότητες.
Το έξυπνο άτομο έχει πιο σημαντικά πράγματα να κάνει , δεν ενδιαφέρεται να κυριαρχεί πάνω στους  άλλους, αλλά για να γνωρίσει τον εαυτό του .

Το να εξουσιάζουν τους   άλλους είναι ένας τρόπος για να ξεφεύγουν  από το εσωτερικό κενό τους , είναι μια απόδραση από τον εαυτό τους και το ευφυές άτομο δεν δραπετεύει. Η πολιτική είναι μια μεγάλη απόδραση , σας κρατά τόσο απασχολημένους όλη την ημέρα , που δεν μπορείτε να βρείτε ακόμη και μερικά λεπτά για τον εαυτό σας .

Ακόμα και όταν κοιμάστε σκέπτεστε την πολιτική,  συνεχίζει στα όνειρά σας . Το να είσαι πολιτικός είναι μια δουλειά 24 ωρών , δεν μπορείς να χαλαρώσεις, αλλιώς θα μείνεις πίσω : είναι καθαρή βία !

Η εντιμότητα δεν πληρώνει στην πολιτική και ένας πολιτικός  είναι τίμιος , μόνο αν τον συμφέρει και, όχι για αγάπη της ειλικρίνειας

Η παροιμία  "η τιμιότητα είναι η καλύτερη πολιτική » πρέπει να έχει εφευρεθεί από κάποιο  πολιτικό .

Η τιμιότητα δεν μπορεί να είναι πολιτική , αλλά η πολιτική μεταμορφώνει τα πάντα σε πολιτική.»

Πώς μπορεί να πολιτικοποιηθεί η τιμιότητα;

Για να είμαστε ειλικρινείς χρειάζεται κότσια. Ένας πολιτικός πρέπει να φοράει μάσκες , πρέπει να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες του λαού. Έτσι, οτιδήποτε  θέλουμε να είναι , αυτός θα ισχυριστεί ότι είναι. Ότι επιθυμείτε είναι έτοιμος να το υποσχεθεί , αλλά από τη στιγμή που υπόσχεται αντιφατικά πράγματα σε διαφορετικούς ανθρώπους , οι υποσχέσεις του δεν έχουν κανένα νόημα .

Και έτσι όλος ο κόσμος παραπονιέται για αυτούς τους πολιτικούς, αλλά με κάποιο τρόπο ο άνθρωπος είναι τόσο ανόητος που όταν καταφέρνει καταφέρνει να ξεφύγει από τα νύχια ενός πολιτικού , μπαίνει αμέσως στο κλουβί κάποιου άλλου.».

 Ο άνθρωπος πρέπει να απελευθερωθεί από την ανοησία του , γιατί μόνο τότε θα είναι ελευθερωθεί από τους πολιτικούς. Πραγματικά, οι πολιτικοί δεν θέλουν να είναι έξυπνοι οι πολίτες. Για χιλιάδες χρόνια, δεν επέτρεψαν στους ανθρώπους να εκπαιδευτούν γιατί ήταν επικίνδυνο και τώρα που τους επιτρέπουν να εκπαιδευτούν , η εκπαίδευση είναι τέτοια που σε κάνει λιγότερο ευφυή .

Όταν ένα παιδί αρχίζει το σχολείο είναι μακράν πιο έξυπνο , απ’ όταν  βγαίνει από το πανεπιστήμιο. Αυτά τα  20 χρόνια θα καταστρέψουν  ένα μεγάλο μέρος του πολύτιμου εσωτερικού δυναμικού του. Θα μάθει λέξεις, τις γλώσσες , τις θεωρίες , αλλά θα έχει ξεπουλήσει την ευφυΐα με αντάλλαγμα μια νεκρή γνώση.
Η παλαιότερη γενιά προσπαθεί να πλάσει το μυαλό της νεότερης γενιάς , ο δάσκαλος είναι μόνο ένας εκπρόσωπος της παλαιότερης γενιάς , που διαφθείρει το νου των νέων με τόσο ύπουλο τρόπο που δεν τον αντιλαμβάνεσαι, αν δεν είσαι προσεκτικός και συνειδητός».
Με την τρέχουσα έννοια του όρου η πολιτική, ταυτίζεται με την κομματική και  έχει τα χαρακτηριστικά που τόσο όμορφα περιγράφει ο Όσσο. Είναι όμως είναι αυτή η μοναδική δυνατή;
Μπορεί να υπάρξει ένα άλλο είδος πολιτικής που να ταιριάζει στον εξεγερμένο άνθρωπο ;

Η πολιτική, όπως κάθε ανθρώπινο προϊόν, μπορεί να είναι μια έκφραση του πνεύματος  ή του εγώ.

Ως έκφραση του πνεύματος, η πολιτική είναι η φροντίδα της πόλης, η φροντίδα της κοινότητας. Σκοπός της  είναι η επιδίωξη του κοινού καλού, χάρη στο έργο της διαμεσολάβησης, που επιτρέπει σε επιμέρους συμφέροντα να συγκλίνουν, με ισορροπημένο τρόπο, προς την κατεύθυνση που είναι πιο χρήσιμη για όλους. Η πολιτική είναι η κεντρική φωνή που κρατά τη συνοχή της κοινότητας, καθιστώντας την ένα ενιαίο οργανισμό, παρά μια συσσώρευση των τρελαμένων κυττάρων , που στρέφονται το ένα εναντίον του άλλου.
Θα μου πείτε ότι έτσι συμβαίνει συνήθως αλλά είναι αυτό το μοναδικό δυνατό μοντέλο; Μπορούν οι άνθρωποι να προσεγγίσουν την πολιτική με ηθικές αξίες χωρίς ιδιοτέλεια ; Ασφαλώς όχι οι δεινόσαυροι επαγγελματίες της πολιτικής, αλλά ίσως οι απλοί συνειδητοί πολίτες που θα κληθούν να υπηρετήσουν εκ περιτροπής το κοινό συμφέρον.  
Αν αρνηθούμε εκ προοιμίου τη δυνατότητα μιας άλλης, πιο ηθικής ενασχόλησης με τα κοινά τότε αυτοκαταδικαζόμαστε σε παθητική-κυνική  μοιρολατρία και τορπιλίζουμε κάθε σκίρτημα ανανέωσης και αλλαγής. Αν η ψυχανάλυση και ο συμπεριφορισμός προσφέρουν ιδεολογικά στηρίγματα στον ενστικτώδη παραλογισμό του ανθρώπου, δεν συμβαίνει το ίδιο με την ανθρωπιστική ψυχολογία και τις πνευματικές παραδόσεις. Ο ανθρώπινος ψυχισμός μπορεί να έχει τις ρίζες του στα πρωτόγονα ένστικτα αλλά τα άνθη και ο οι καρποί του πνεύματος του χάρισαν μια περίοπτη θέση ανάμεσα στα πλάσματα της δημιουργίας. Το γεγονός ότι μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας βρίσκεται ακόμα στα σκοτάδια της άγνοιας  δεν οφείλεται τόσο στην φύση του ανθρώπου αλλά στις κοινωνικές και ιστορικές συγκυρίες. Η προσωπική σωτηρία σήμερα περνάει αναπόδραστα μέσα από τη συλλογική σωτηρία και ανύψωση. Αν θέλουμε να βάλουμε στο περιθώριο της ιστορίας του διάφορους βασιλιάδες, Φύρερ, Ντούτσε και Μεγάλους Αδερφούς χρειάζεται να διευρύνουμε την ατομική υπευθυνότητα και την ανιδιοτελή υπηρεσία για το κοινό καλό.

Ως έκφραση του εγώ, η πολιτική είναι η μάσκα που καλύπτει τις συναλλαγές και τα συμφέροντα της ελίτ που κατέχει την εξουσία. Η ηθική , η τιμιότητα, η δικαιοσύνη και η ανιδιοτελής υπηρεσία δεν μπορούν να είναι χαρακτηριστικά του εγωκεντρικού πολιτικού.
Ακόμα πιο σημαντική από τη μορφή της κυβέρνησης, φιλελεύθερη, δημοκρατική, σοσιαλδημοκρατική, σοσιαλιστική, κομμουνιστική, κλπ είναι η βασική διάκριση που αναφέραμε.

Η ψυχή της δημοκρατίας δεν είναι η μεταβίβαση της

εξουσίας από τον κάτοχό της, σ’ αυτόν που τη στερείται, σύμφωνα με ένα γνωστό  ορισμό (Zagrebelsky). Ο πυρήνας της δημοκρατίας είναι η κατάργηση της εξουσιαστικής δύναμης, η οποία είναι πάντα τυραννία, σε όποια μορφή και αν εκφράζεται, και η ενίσχυση της πνευματική δύναμης.

Ψυχή της δημοκρατίας δεν είναι η «εξουσία στο λαό», αλλά η μετατροπή της εξουσίας από εγωική  σε πνευματική. Το πνευματικό , όπως υποστηρίζει με το υπόδειγμα του Ζορμπά του Βούδα, ο Όσσο δεν είναι απλά ο αντίποδας του υλικού αλλά ο γεννήτορας και εμψυχωτής του. Δίνει νόημα και μέτρο στην υλικότητα, η οποία αποσχισμένη από το πνεύμα εξορίστηκε από τον κόσμο της αρμονίας και της αθωότητας.  Οι άνθρωποι που κυριαρχούνται  από το Εγώ δεν μπορούν  να οικοδομήσουν  ένα δημοκρατικό ή ένα σοσιαλιστικό κράτος, αλλά μόνο μια μάσκα, μια παρωδία του, μια κάλυψη των πραγματικών σχέσεων εκμετάλλευσης και καταπίεσης, οι οποίες παραμένουν ουσιαστικά αμετάβλητες.

Η σημερινή «κακιστοκρατία»  κυβερνάται από τους χείριστους , τους πιο βίαιους, επιδέξιους απατεώνες  και αριβιστές. Το ζήτημα δεν είναι να αλλάξουν τα πρόσωπα συντηρώντας τις ίδιες νοοτροπίες αλλά να έρθουν  στο προσκήνιο άνθρωποι με πνευματικά κίνητρα , οι οποίοι θα βάλουν τα θεμέλια για μια Ευτοπική κοινωνία αφυπνισμένων, υπεύθυνων και ενεργών πολιτών.  Χωρίς μια γερά εδραιωμένη και  ευρεία πνευματική εξέγερση κάθε εμπνευσμένη μεταρρύθμιση είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει υπό την πίεση των οργανωμένων εγωικών συμφερόντων που δεν θα παραιτηθούν εύκολα από τα προνόμιά τους .

Συμφωνώ με τον Όσσο ότι η πραγματική εξέγερση είναι πρωταρχικά Εσωτερική. Αυτή η εξέγερση όμως δεν είναι μπορεί να αποτελεί μοναχικό και μονοδιάστατο αυτοσκοπό,  αλλά την ιδανική αφετηρία για την δημιουργία ενός νέου κόσμου, μιας Νέας Γης, όπως λέει και ο Έκχαρτ Τόλλε. Ένα κόσμο στον οποίο η εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο , αλλά και της φύσης από τον άνθρωπο θα αντικατασταθούν με την αρμονική συμβίωση. Ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ αν οι συνειδητοί άνθρωποι μένουν απλοί παρατηρητές στο περιθώριο της ιστορίας, επιτρέποντας στους χυδαίους και βίαιους να καθορίζουν την τύχη της ανθρωπότητας. 

Μερικοί ίσως το θεωρήσουν ουτοπικό, αλλά σας διαβεβαιώνω ότι αυτή η μεταστροφή αποτελεί τη μοναδική ρεαλιστική εναλλακτική στον ορατό κίνδυνο ολοκληρωτικής καταστροφής του πλανήτη, ως αποτέλεσμα της ακόρεστης εγωικής δράσης .
Όλοι οι άνθρωποι που θεωρούν ότι ανήκουν στο πνευματικό χώρο και συνεπώς έχουν θέσει το εγώ τους στην υπηρεσία του Ανώτερου Εαυτού, που εργάζεται για το Εμείς, καλούνται να το αποδείξουν στην πράξη με το φωτεινό τους παράδειγμά. Γι αυτούς δεν είπε ο Ιησούς : «Εσείς είστε το αλάτι της γης;»  Αν όμως το αλάτι αλλοιωθεί, με τι θα ξαναγίνει αλμυρό; Σε τίποτα δεν αξίζει πια παρά μόνο, αφού πεταχτεί έξω, να καταπατιέται Συμπεράσματα :
Στην πράξη , η αληθινή πνευματικότητα μπορεί να εξευγενίσει την πολιτική και η πολιτική μπορεί να γειώσει την πνευματικότητα .

 Η πνευματικότητα μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους να υπερβούν τον εγωκεντρισμό τους και τα παιχνίδια εξουσίας και πραγματικά να υπηρετήσουν το κοινό καλό. Η πολιτική μπορεί να παρέχει ένα πρακτικό στίβο για την άσκηση των πνευματικών αρχών όπως η συμπόνια , γιατί προσφέρει μια άμεση ανατροφοδότηση και επιτρέπει τον έλεγχο της συνέπειας μεταξύ λόγων και έργων.

Φέρνοντας τις πνευματικές αξίες , όπως ο αλτρουισμός και το θάρρος στο προσκήνιο  θα μπορούσε να αντισταθμίσει την τεράστια δύναμη των οικονομικών συμφερόντων να επηρεάζουν την ζωή μας, και να μειώσει τον κυνισμό και την απάθεια σε μεγάλο μέρος των πολιτών.
Οι «πνευματικοί ακτιβιστές » που πρεσβεύουμε (στο εξωτερικό ονομάζονται cultural creativeς= εγώ προτιμώ τον όρο «φωτεινοί δημιουργοί») είναι μια άλλη νέα, πραγματικά εναλλακτική πολιτική που αναγνωρίζει και υπογραμμίζει την ενότητα της ανθρωπότητας και της δημιουργίας και χτίζει μια νέα αρμονική σύνθεση βασισμένη στην ταύτιση με το Όλον. Με αυτή τη νέα προσέγγιση, που θέλουμε να προτείνουμε κι όχι φυσικά να επιβάλλουμε,  ξεφεύγουμε από το στείρο θυμό , τη μιζέρια τη γκρίνια, και την απάθεια και γινόμαστε υπεύθυνοι για τις σκέψεις και τις πράξεις μας, πρωταγωνιστές της ζωής μας. Αντί να αποτελούμε μέρος ή θεατές του προβλήματος γινόμαστε μέρος της λύσης.
Η πνευματική-πολιτική παρέμβαση δεν εξαντλείται σε ομαδικές προσευχές και διαλογισμούς για την ειρήνη αλλά περιλαμβάνει εθελοντική   συμμετοχή και ακτιβιστική παρέμβαση σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής.
Ο Γκάντι και ο Λούθερ Κινγκ δεν είχαν  κανένα πρόβλημα να ενώσουν   την πνευματικότητα και την πολιτική.
Έχει πει ο Γκάντι : «Δεν θα μπορούσα να ζήσω  μια θρησκευτική ζωή αν δεν ταυτιζόμουν με το σύνολο της ανθρωπότητας , και αυτό δεν θα ήταν εφικτό αν δεν συμμετείχα στην πολιτική »
Ο αγώνας του Γκάντι να υπερνικήσει τα πάθη του και οι ομιλίες του για την αυτοπειθαρχία στην προσωπική, κοινωνική και πολιτική ζωή, του προσέδωσαν τον χαρακτηρισμό του Σαντού, του ασκητή, του σαννυάζιν, αυτού που βρίσκεται έξω από τον συμβατικό κόσμο των σχέσεων και υποχρεώσεων. Ταυτόχρονα όμως, ως πολιτικός και ακτιβιστής, συνέχισε να υπηρετεί το κοινό συμφέρον.(Ο Ασκητικός ακτιβισμός του Γκάντι : Απάρνηση και κοινωνική δράση).Συχνά δεχόταν γράμματα που του επισήμαναν την προφανή αντίφαση μεταξύ της πνευματικής του αναζήτησης και των πολιτικών του αγώνων. Στις απαντήσεις του ο Γκάντι υπογράμμιζε : «Δεν μπορώ καθόλου να δεχτώ ότι ένας σαννυάζιν πρέπει να ζει απομονωμένος κι αδιάφορος προς τη μοίρα του κόσμου». «Σαννυάσιν δεν είναι αυτός που νοιάζεται αποκλειστικά για τον εαυτό του αλλά αυτός που υπηρετεί τους άλλους. Ο Γκάντι υποστήριξε ότι αυτός που έχει κατακτήσει το αυτοδιοίκητο για τον εαυτό του είναι ο καταλληλότερος για να δείξει το δρόμο για την κοινωνική αυτονομία. Swaraj (Swa-self +raj-rule) αυτοέλεγχος, ανεξαρτησία.» «Ένας σαννυάζιν ζει στον κόσμο αλλά δεν ανήκει στον κόσμο». Με τη δήλωσή του αυτή ο Γκάντι προσπάθησε να γεφυρώσει το χάσμα μεταξύ απάρνησης και δράσης. Αντίθετα μάλιστα! Η πράξη της αυταπάρνησης μπορεί να οδηγήσει έναν σαννυάζιν σε μεγαλύτερη κοινωνική εμπλοκή, από έναν λαϊκό φορτωμένο με κοσμικές υποχρεώσεις.  Αυτός που ξέφυγε από το παιχνίδι του ανταγωνισμού μπορεί να γίνει ο ιδανικός καταλύτης για τις κοινωνικές αλλαγές και ένα δυναμικό κέντρο για πνευματική ανάπτυξη.
Αυτή την ελευθερία δράσης υπογραμμίζει και ο ίδιος ο Όσσο : «Σάννυας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σημαίνει κουράγιο,  γιατί αποτελεί δήλωση ατομικότητας,  δήλωση ελευθερίας,  δήλωση ότι δεν θα είσαι πλέον μέρος της παραφροσύνης του όχλου, της ψυχολογίας του όχλου.  Είναι μια δήλωση ότι γίνεσαι συμπαντικός,  δεν θα ανήκεις σε καμία χώρα,  σε καμία εκκλησία, σε καμία φυλή, σε καμία θρησκεία.»Οsho , Finger Pointing to the Moon , Ομιλία  #7
αφήνοντας ελεύθερη την επιλογή του πνευματικού ακτιβισμού :
«Θα ήθελα οι σαννυάσιν μου να ζήσουν την ζωή ολοκληρωτικά, αλλά υπό έναν απόλυτο όρο, κατηγορηματικό όρο: και αυτός ο όρος είναι συνειδητότητα, διαλογισμός. Πήγαινε πρώτα βαθιά στον διαλογισμό, έτσι θα μπορείς να καθαρίσεις το ασυνείδητο σου από όλους τους δηλητηριώδεις σπόρους, και έτσι δεν θα υπάρχει τίποτα να διαφθαρεί και δεν υπάρχει τίποτα να έρθει με δύναμη στην επιφάνεια. Και μετά κάνε οτιδήποτε νοιώθεις ότι θέλεις να κάνεις.»

Osho, The Dhammapada: The Way of the Buddha, Τόμος 6, Ομιλία #4

Σε άλλο σημείο συμπληρώνει «Δεν θέλω να γίνει καλόγερος κανένας, θέλω να είσαι μέσα στον κόσμο. Ο διαλογισμός δεν χρειάζεται να γίνεται όλο το εικοσιτετράωρο: ο διαλογισμός αποτελεί μια σύντομη ματιά, και έπειτα συνέχισε την δουλειά σου. Σιγά- σιγά αυτή η ματιά θα αρχίσει να ακτινοβολεί στις πράξεις σου, στη σιωπή σου, στα τραγούδια σου, στους χορούς σου.«Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να χαραμίσεις όλο το εικοσιτετράωρο και να γίνεις παράσιτο. Και την στιγμή που θα γίνεις παράσιτο της κοινωνίας, δεν μπορείς να επαναστατήσεις ενάντια στην κοινωνία. Δεν μπορείς να πεις τίποτα εναντίον ούτε μιας προκατάληψης.«Οι άνθρωποι μου μπορούν να είναι εξεγερμένοι, επειδή δεν εξαρτώνται από κανέναν. Ο διαλογισμός τους είναι προσωπική τους υπόθεση.»

Osho, The Buddha: The Emptiness of the Heart, Ομιλία #6

« Ένας σαννυάσιν πρέπει να είναι και τα δύο : η ειρήνη, η σιωπή, το φως, οι ποιότητες της εσωτερικής ύπαρξης (αλλά)  και εξεγερμένοι εναντίον όλων των αδικιών, ενάντια σε κάθε απανθρωπιά. Αυτή είναι η ιδέα μου του εξεγερμένου. Πρέπει να απορρέει από την αγάπη προς την ανθρωπότητα, όχι από το θυμό ενάντια στο παρελθόν, αλλά από μια δημιουργική συμπόνια για το μέλλον. Δεν αρκεί να καταστρέψεις το παλιό. Το ιδανικό σου, ο σκοπός σου είναι να δημιουργήσεις το καινούργιο, και επειδή το παλιό δεν μπορεί να χτιστεί χωρίς να γκρεμιστεί το παλιό, το κατεδαφίζεις, καθαρίζεις το χώρο, για να μπουν τα καινούργια θεμέλια..» 

The rebel , the very salt of the erth. 

Πέρα από τις εμπνευσμένες αυτές προσωπικότητες τι πιστεύει ο μέσος άνθρωπος σχετικά:
Μια πρόσφατη δημοσκόπηση στις ΗΠΑ έδειξε ότι το 84 % των Αμερικανών συμφωνούν ότι " η κυβέρνησή τους θα ήταν καλύτερη εάν οι πολιτικές αποφάσεις κατευθύνονταν περισσότερο από ηθικές αξίες . " Μια άλλη δημοσκόπηση στο The Washington Post διαπίστωσε ότι το θέμα με τη σπουδαιότερη σημασία για τους ψηφοφόρους δεν ήταν υγειονομική περίθαλψη ή η εκπαίδευση , αλλά μάλλον οι ηθικές αξίες.
Στο δικό μας ερωτηματολόγιο στο Facebook  «Είναι δυνατή η διεύρυνση της εξέγερσης από την ατομική σφαίρα στην κοινωνική;»  δεν υπήρξε ούτε μία αρνητική απάντηση !

Για να μη μένουμε στα λόγια και τα οράματα, έχω κάνει  έκκληση και την επαναλαμβάνω απόψε, για τη στελέχωση Ομάδων Φωτεινής Δράσης, που θα αναλάβουν έμπρακτα να υλοποιήσουν  το παράδειγμα της  πνευματικής παρέμβασης (spiritual activism) στον κοινωνικό στίβο!

Facebook :  "ΦΩΣ ΣΕ ΔΡΑΣΗ : Κίνηση Πνευματικού Ακτιβισμού "